Στα Μπουμπουσιάρια λοιπόν, όλοι, μικροί μεγάλοι,  κρύβονταν πίσω από παλιά ρούχα και κουρέλια, ακόμα και το πρόσωπο κάλυπταν με τούλινα υφάσματα για να μην τους αναγνωρίζουν και να μπορούν να κάνουν πλάκες. Βέβαια η γιαγιά γκρίνιαζε που τα τελευταία χρόνια εμφανίζονταν πιο …μοντέρνες στολές, αλλά οι περισσότεροι μασκαρεύονταν ακόμα όπως παλιά. Το έθιμο κρατούσε από το 17^ο αιώνα περίπου και από ό,τι τους είπαν και στο σχολείο, όπως και τα Ραγκουτσάρια της Καστοριάς και αρχικά και της Κοζάνης, γιορταζόταν πάντα κατά το Δωδεκαήμερο και είχε τις ρίζες του στις διονυσιακές γιορτές και τους μεταμφιεσμένους της παρέας του θεού Διόνυσου που γιόρταζαν για την αναγέννηση της φύσης. Την παραμονή των Θεοφανίων όλες οι γυναίκες μεταμφιεσμένες γλεντούσαν στην πλατεία της Γεράνειας με τη συνοδεία των χάλκινων με σιατιστινό κρασί και παραδοσιακούς μεζέδες που πρόσφερε ο Ορειβατικός Σύλλογος ο «Μπούρινος» και στη συνέχεια έπαιρναν μέρος σε ολονύχτια γλέντια στα σπίτια ή στα κέντρα της πόλης, ενώ ανήμερα γινόταν παρέλαση από παρέες μεταμφιεσμένων, η κάθε μια με τα δικά της όργανα. Η παρέλαση είχε σατυρικό χαρακτήρα, αφού διακωμωδούσε σύγχρονες καταστάσεις ή δημόσια πρόσωπα και ξεκινούσε το μεσημέρι από την πλατεία της Γεράνειας και κατέληγε στην πλατεία Τρία πηγάδια της Χώρας, οπότε άρχιζε η βράβευση των καλύτερων μπουμπουσιαριών και ακολουθούσε γλέντι. Στη διάρκεια της παρέλασης, αλλά και μετά πολύ συχνά ακουγόταν ο Αη Βασιλιάτικος:

  «Παλιότερα, η ημέρα των Θεοφανείων άρχιζε πάντα με κολοκυθόπιτα! Τώρα μπορεί να είναι άλλο γλυκό, αλλά τότε ήταν κολοκυθόπιτα», θυμήθηκε η γιαγιά – που είχε αδυναμία στην κολοκυθόπιτα! - άλλο ένα έθιμο από τις γιορτινές χειμωνιάτικες μέρες. Μετά την εκκλησία οι επίτροποι της εκκλησίας, που λέγονταν και ‘’πνιχτάδες’’,  γυρνούσαν στα σπίτια της ενορίας κρατώντας ένα κουδούνι, μοίραζαν από ένα κομμάτι γλυκιά πίτα και έκαναν έρανο για την εκκλησία.

Όποιο σπίτι τύχαινε το σταυρουδάκι που είχε μέσα η γλυκιά κολοκυθόπιτα είχε και την τιμή να ετοιμάσει την πίτα του επόμενου χρόνου», Α, ναι τώρα που σκέφτηκε τα γλυκά η Ζώινα θυμήθηκε πάλι τα αγαπημένα της ιτζούκια, γλυκά με μούστο και καρύδια που τα έτρωγαν μόνο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και απαιτούσαν χρόνο και ιδιαίτερη …διαδικασία! Δυστυχώς, για αυτό το λόγο σπάνια πια έτρωγαν, αφού λίγες νοικοκυρές έμπαιναν στον κόπο. «Ε, βέβαια, τώρα οι νοικοκυρές προτιμούν τα έτοιμα γλυκά από τα ζαχαροπλαστεία!